ســـــــرای عشــق  

فــانــوس تـنـها

انگار

هنوز، فانوس گورستانم

وقتی یادم میکنی

تک تک فانوسهای این دهکده

سوسو میزنند

اگر مثل درختها ایستادم

ریشه هام در دستهای تو محکم هست

مشتی از خاک گورستان را

هدیه کن به این قلب رنجور من

که رگ خشکیده ی وجود من

از خون رگهای تو، زنده است

کنار من باش و نگذار ستاره ها

مثل فانوسهای مرده ها رها شوند

پی نوشت:        نی حدیث راه پرخون می کند/قصه های عشق مجنون می کند

                        در غم ما روزها بیگاه شد/ روزها با سوزها همراه شد ...

                                        دیگه فقط میخوام از تو بنویسم